Dzięki za miłe słowa.

PS. Wiem, że pobierają wynagrodzenia:)))) A poza tym to nie wiem:))) Sami musimy sobie robić "edukację i kulturę". Oraz - propagandę.  Naczelnik chyba tego nie przewidział, że oni po prostu "przychodzą do pracy".

Szczególnie budowana przez Bank Huta Bankowa bardzo cierpiała na rządach zagranicznych dyrektorów. .On to ukrocił na ile mógł. 

Wchodzenie w szkodę kapitalowi nie jedt bezpieczne 

.

Rozumiem, że cały czas chodzi o Henryka Łubieńskiego. Bo ten cały Lubowidzki był bardzo dobrze ustawiony u władz. W mowie obrończej wskazywano, że Bank Polski najbardziej ucierpiał - na Powstaniu Listopadowym.

 Nie kwestionuję tego, że mogły to być "postacie niejednoznaczne". W końcu był to już zabór rosyjski i mieli nad sobą rosyjskich nadzorców. Natomiast obaj należeli do loży masońskiej Astrea i Wielkiego Wschodu Polski - co oznacza oczywisty konflikt ze wszystkim co katolickie w Polsce. Taka "resztówka po Królu Stasiu" i jego "lożach".  A to były agentury kierowane nie wiadomo przez kogo.

Musze jeszcze i Józefa Lubowidzkiego trochę  pobronić. Poniżej podam przykład jego aktywności z 19 listopada 1832 roku, kiedy  to podczas  sesji Rady Administracyjnej

[chodziło o bezpośredni rozkaz Mikołaja I,który  zobligował Bank Polski do natychmiastowego rozpoczęcia prac na dwu traktach: a)  z Modlina do Białegostoku, b) oraz na tzw. trakcie wołyńskim z Lublina do Uściługa. W konsekwencji prace  drogowe na dwu wymienionych traktach  zostały podjęte przez instytucję mającą  bezpośredni nadzór nad budową dróg bitych w Królestwie jeszcze  w roku 1832, „/.../ nie czekając na sporządzić się mające anszlagi tychże robót /.../”. Ich ukończenie zaś zostało w sposób ścisły określone przez  Paskiewicza, który określił termin zakończenia robót na trakcie bitym z Modlina do Białegostoku  w roku 1834, a na trakcie  z Lublina do Uściługa  w roku 1835. Przyczyną tego pośpiechu była: „uznana z woli wyższej potrzeba przedsięwzięcia niezwłocznego budowy nowych traktów bitych z Modlina do Białegostoku, niemniej traktu wołyńskim zwanego”.]

Okazało się następnie iż już po rozpoczęciu przez Bank Polski nakazanych prac zgłosili się  do Księcia Warszawskiego różni pretendenci do podjęcia entrepryzy na budowę opisywanych tu dróg. Przedstawione propozycje przyciągnęły uwagę Paskiewicza .  Nakazał on wezwanie prezesa Banku Polskiego radcę stanu Lubowidzkiego  na posiedzenie Rady Administracyjnej, „/.../tak dla wyjaśnienia zasad postępowania tegoż Banku w obecnym przypadku, jak niemniej dla dokładnego ocenienia podań o których mowa”.

Wracajac do nazy baranów/ Lubowidzkich.  Po przbyciu na sesję Rady Administracyjnej w dniu 19 listopada 1832 roku  Józef Lubowidzki wskazywał na fakt, iż potwierdzony przez Radę Administracyjną  kontrakt na budowę systemu drogowego Królestwa  pomiędzy Komisją Rządową Spraw Wewnętrznych a Bankiem Polskim, nadaje Bankowi prerogatywę „/.../wyboru środków, które w tym celu za najwłaściwsze uzna”. W tym kontekście, władze Banku Polskiego uważały, iż prace prowadzone na trakcie białostockim miały być koordynowane i nadzorowane przez specjalnego administratora.  Jak podawał Lubowidzki  -„w tem celu zwrócił Bank uwagę na pana Mleczko, który posiadając ustaloną reputację, nawykł już był do wielkich antrepryz, był oprócz tego człowiekiem zamożnym i jednym słowem posiadał wszelkie moralne i materialne rękojmie”.

Tym sposobem J. Lubowidzki wytłumaczył zarówno zasady podjętej przez Banki Polski decyzji co do wyboru entreprenera zajmującego się budową Traktu Białostockiego jak i podał przyczyny dokonanego wyboru jednostkowego.

Następnie dyrektor Banku Polskiego przeanalizował zgłoszone w międzyczasie nowe propozycje,  zarówno na budowę traktu białostockiego, jak i wołyńskiego. Wziął on przede wszystkim pod uwagę duży zakres ustępstw proponowanych przez poszczególnych żydowskich entreprenerów z Odessy i innych miejsc na terenie Cesartwa Rosyjskiego.  Radca stanu Lubowidzki ustępstwa te ocenił jednak jednoznacznie, stwierdzając: „/.../iż nie pojmuje na jakiej zasadzie ciż  antreprenerowie  mogą czynić ustępstwa na anszlagach, które jeszcze nie istnieją”

Biorąc zarazem złożone przez poszczególnych entreprenerów oświadczania   za swoistą wskazówkę, Lubowidzki wyraził opinię, iż w wypadku dobrze opracowanego anszlagu  staje się niemożliwym aby podejmujący się wykonania konkretnych prac czy dostaw entreprener  „/.../dziesięć od sta zyskiwał i najwięcej jeżeli dwa lub trzy procenta od sta zarobi”.

Następnie Lubowidzki podnosił, iż skoro znajdują się tacy entreprenerzy, którzy dają przy przetargach większe upusty/ zniżki niż wskazywane 2 lub 3 %, to na tej podstawie można jedynie domyślać się występowania w takich wypadkach jednego z dwu zjawisk.  Pierwszym z nich mogłoby być, iż  przedsiębiorcy  ci „/.../spodziewają się znaleźć środki skutecznie na podwyższenie w robocie będących anszlagów działać zdolne/.../”. 

Z drugiej strony Lubowidzki twierdził, że przedsiębiorcy  „/..../co zawsze prawie się zdarza, cała nadzieję zysku pokładają w tak nazwanych anszlagach dodatkowych, których przy żadnej robocie uchronić się nie można i które zwykle są źródłem pretensji do Skarbu i jego strat”.

Dyrektor Banku Polskiego postawił następnie, zdawałoby się retoryczne pytanie o sensowność i efektywność podejmowania negocjacji z nowymi entreprenerami, operującymi „/.../nader  wątpliwymi w skutkach/.../” propozycjami. Jednocześnie Lubowidzki wskazywał na wątpliwość czy korzystne byłoby zrywanie zawartego już z Mleczką kontraktu, kiedy ten enteprener rozpoczął już wykonywanie nałożonych na niego zobowiązań i zawarł odpowiednie układy z innymi wykonawcami czy podwykonawcami, a to szczególnie w kontekście konieczności terminowego zakończenia budowy traktu białostockiego, do końca roku 1834. Wypada tu nadmienić, iż stanowkso Lubowidzkiego przeważyło.

Widać w tych przykładowych wystapieniach zdrowy rozsadek i dbanie o interes Królestwa Józefa Lubowidzkiego. Nic nie jest  czarne i białe.

retorycznie: Kto do lóż masonskich  -przed rozwązaniem przez Aleksandra - w KP nie należał?

Text typu doskonały! Leczy każdą depresję. 

Z podziękowaniem, i w zachwycie,

A

Proszę się nie przejmować  moim spojrzeniem na Józefa Lubowidzkiego. Wg moich kryteriów najważniejsze było jego uwikłanie w Loże. Oznacza to, że kierował nim ktoś otwarcie wrogi Kościołowi Rzymsko Katolickiemu i w sumie - katolickiej Polsce. Plus brat "policmajster" w Warszawie składający raporty księciu Konstantemu. To był jego "kontakt u władzy".

Cała reszta, czyli budowy i inwestycje - to były pomysły braci Łubieńskich a bez zgody władz rosyjskich, w których jego brat był mocno zaokrętowany, być może byłoby trudniej realizować pomysły gospodarcze.
Dobrze, że był wykazał się jako fachowiec w sprawach gospodarczych ale proszę nie zapominać, że to się działo już pod zaborem, w którym się produkował we władzach bękart Króla Stasia.
Czyli - nadal gangrena a nie Rzeczpospolita.

Wielkie dzięki Właśnie sobie takie trochę żarty o tej Janince robiłam. A to były straszne czasy i straszne były te "Janinki". I ich zapijaczeni mężowie.

Rozumiem, że "zabolało", ale to - miało zaboleć.

Nie zabolalo bo niby czemy, tylko zirytowala gdyz rozczarowalo.  Pani potrafi lepiej niz uzywanie takich tanich retorycznych chwycikow i manipulacyjek.  

1/ Z całyszm szacunkiem -  Najdalszy jestem od obrony jakichkolwiek loz- ale  w TAMTYCH czasach  prawie WSZYSCY do niuch należeli. Ni widzi Pani zapewne konketstu. Ksiąze Jozef też realizował antypolski interes?

2/ co do oceny władz POPOWSTANIOWYCH - gdyby Pani zechiała zajrzeć do protokołow ministerialnych czy rzadowych z epoki (Rada Stanu, Rada Administracyjna, nawet Rząd Tymczasowy Engla, komisje rządowe) zobaczyłaby Pan ogrom pracy i oddania dla kraju. Ten obraz jest zupełnie inny niz w oficjaklnhc podręcznikoac- gdzie piszą po prostu powielane głupoty.

Poza wybranymi jednostkami [Grabowski, podobie jak Szaniawski czy Czarnecki, czy nawet rezydujący w petesburgu Rożniecki (arcyłotr)  i jeszcze troche sługusów-ale to wtbrane argumenty ad peronam- podbnie mzoan powiedzić z eczartorysjki był... bo maił kochanę carową]- ci ludzie (kształceni jeszcze za Prusaka, rozpoczynjacy kariery za Księstwa) to był KWIAT polskiej administracji i crem de la crem .  To dzięki nim nie udało się zrusyfikwoac kraju,a co ważniejsze- zabiuć ducha  w narodzie -  to oni walczyli -jak mogli i nader inteligentnie a przede wszystkim skutecznie - z bezględną polityką zniszcznia i wynarodowienia. Panuje kompletne niezrozumienie ich roli i znaczenia. warto przeanalizoweac to zagadnienie

Co do roli tych nieistotnych administratowów (jak szoda ze obecna Polska nie ma ludzi tej miary) podpam tylko -proszę wybaczyć -droby materiał do przemyślenia (jak mawiali we '17 mngnieniach wiosny":

Cytat jest następujący

"Byłoby /.../ błędem sądzić, iż powołanej w zgodzie z opracowanymi jeszcze w roku 1832 normami prawnymi II Radzie Stanu Car i jego Namiestnik przypisali jedynie rolę bezwolnej atrapy, pomocnej w wyrafinowanej grze politycznej, toczonej nie tyle o zachowanie stosownego image Rosji na Zachodzie, co raczej o próbę odtworzenia wiodącej pozycji w kwestii polskiej, przynajmniej i przede wszystkim wśród państw rozbiorowych. Nie kwestionując obu tych aspektów powołania do życia II Rady Stanu Królestwa Polskiego, wolno stwierdzić, iż głównym założeniem leżącym u podstaw decyzji nominacyjnej Ogólnego Zgromadzenia było przeświadczenie o możliwości dogłębnego oddziaływania przez tą instytucję na społeczeństwo polskie.

            Wbrew obiegowym opiniom, owo przyznanie Ogólnemu Zgromadzeniu uprawnień ustawodawczych, uznawane za główną przyczynę wiążącą się z późniejszym dążeniem Petersburga do likwidacji tej polskiej instytucji samorządowej, nie było w latach 1832/3 jakimś gestem szczególnego ustępstwa, powodowanego obawą przed opinią Zachodu, względnie odkryciem kamuflażu, jakim miało być powołanie Ogólnego Zgromadzenia. Widoczne w początkowym okresie istnienia II Rady Stanu znaczne ożywienie prac ustawodawczych, miało bez wątpienia swoje podłoże w jak najbardziej poważnym potraktowaniu tych właśnie uprawnień polskiej agendy samorządowej. Z tym tylko, iż wcześniejsze powołanie w rosyjskiej Radzie Państwa Departamentu do Spraw Królestwa Polskiego, pomyślanego jako ostatecznego organu weryfikacyjnego /instytucji zatem bynajmniej nie przeciwstawnej czy dublującej poczynania warszawskiej Rady Stanu, a jedynie: nadzorczej/ miało skutecznie ochraniać rosyjski interes narodowy przed zbytnim usamodzielnieniem poczynań Polaków.

            Na podstawie analizy materiału źródłowego można wysnuć wniosek, iż istniały dwa główne powody, skłaniające Rosjan do powołania, a następnie nadania II Radzie Stanu rzeczywistych uprawnień ustawodawczych. Przede wszystkim było to dążenie do wprowadzenia w Królestwie Polskim takiego prawodawstwa, które /opracowane i notyfikowane przez znających miejscowe uwarunkowania i tradycje samych Polaków/ miało służyć w ostatecznym rozrachunku tym ściślejszemu połączeniu instytucjonalnemu Królestwa Polskiego z Imperium, a w konsekwencji - zlaniu się obu narodowości /vide: rusyfikacji/. Drugim celem, ułatwiającym realizację i w zasadzie stanowiącym warunek sine qua non pierwszego, było dążenie do złamania moralnego narodu, osiągnięte poprzez wyzyskanie oddziaływania psychicznego, jakie na społeczeństwo musiałaby wywrzeć kolaboracja Rady Stanu /rozumianej jako quasi -przedstawicielstwo narodowe/ w realizacji takiego właśnie ustawodawstwa.

            Generalnie zatem II Rada Stanu Królestwa Polskiego, jej reaktywacja i późniejsza działalność, stanowiła z punktu widzenia władz rosyjskich, oprócz pewnego rodzaju zabezpieczenia na wypadek ponownego otwarcia sprawy polskiej jako karty przetargowej w polityce regionalnej /czy ogólnoeuropejskiej/, przede wszystkim swoistą gwarancję możliwości dogłębnego wpływu na kształtowanie odpowiedniej formy i ducha polskiego ustawodawstwa.

            A jednak, w niecałe dwa lata po ponownym powołaniu do życia tej agendy rządowej następuje znaczny regres jej aktywności, a w okresie pomiędzy 15/27 XII 1834 a 11/23 VII 1836 roku odbywają się tylko cztery sesje Ogólnego Zgromadzenia /nr 29-32/. Jest oczywistym, iż w tym czasie spada też natężenie działalności ustawodawczej Rady Stanu.

            Powodem tej sytuacji jest fakt, iż działalność Ogólnego Zgromadzenia była kamieniem probierczym samej idei próby doprowadzenia do asymilacji żywiołu polskiego przy czynnym współudziale czynników administracji krajowej, a przeprowadzona próba nie wypadła dla władz rosyjskich pomyślnie. Przedkładane do analizy i weryfikacji nowe, względnie znowelizowane ustawy prawne nie zostawały przez II Radę Stanu dopracowane tak, jak tego domagali się Rosjanie. Najbardziej widoczne jest to w odniesieniu do ustawodawstwa heraldycznego, redagowanego w Radzie Stanu dwukrotnie, z żadnym zresztą skutkiem. Ostatecznie rozczarowanie charakterem przeprowadzanych w Radzie Stanu prac ustawodawczych było tak wielkie, iż Namiestnik prawie nie zwoływał Ogólnego Zgromadzenia przez ponad półtora roku. Jest zastanawiające, iż ugodowa w swoich pracach i w pełni powolna instrukcjom płynącym z petersburskiej centrali, polska agenda rządowa tak szybko okazała się na tyle nieprzydatna z punktu widzenia władz zaborczych aby ulec prawie półtorarocznemu zawieszeniu: i to już w grudniu roku 1834. Okazało się bowiem, iż podsuwane Ogólnemu Zgromadzeniu nowe założenia prawodawcze są co prawda przez radców stanu brane pod uwagę przy opracowywaniu i weryfikacji nowego ustawodawstwa, ale też i nic ponadto. Ogólne Zgromadzenie, rozumiane jako instytucja quasi - samorządowa, prawodawcza i przedstawicielska zarazem, nawet realizując w miarę skrupulatnie odgórne nakazy cesarskie, nie wykazało jednak żadnej własnej inicjatywy, która by służyła zacieśnieniu więzów Królestwa z Cesarstwem. Co więcej, okazać się miało /vide: powtórnie wzmiankowane już ustawodawstwo heraldyczne/, że posiadający co prawda odpowiednie instrukcje i założenia radcy stanu nie chcą, czy nie są w stanie zaakceptować pewnych proponowanych im rozwiązań prawnych. To właśnie konstatacja tych faktów posłużyła władzy rosyjskiej do podjęcia decyzji o zaniechaniu kursu quasi -ugodowego i o wejściu na drogę prowadzącą do otwartej rusyfikacji.

            Stąd też po powrocie z Cieplic, gdzie zacieśniono w roku 1835 związki z innymi zaborcami, Cesarz otwarcie wypowiada w Łazienkach wojnę Polsce i jej narodowości,21 a do Rady Stanu zacznie napływać w roku 1836 ustawodawstwo w całości opracowane przez petersburski Departament do Spraw Królestwa Polskiego. Po dokonaniu tego przewartościowania /będącego w gruncie rzeczy klęską zastosowanej polityki rusyfikacyjnej/ Ogólne Zgromadzenie będzie jeszcze sporadycznie uchwalać nowe prawa, ale będą to albo ustawy związane stricte z gospodarką, albo /w wyjątkowych wypadkach/ dotyczące tych aspektów życia narodu i społeczeństwa, które już zostały uprzednio przesądzone na mocy odgórnych decyzji władz petersburskich, względnie dotyczą relatywnie wąskiego kręgu zainteresowanych. Począwszy od roku 1836, ustawodawczy zakres działalności Ogólnego Zgromadzenia, aczkolwiek nadal praktykowany, zdecydowanie schodzi na drugi plan istniejących priorytetów.

            Stają się nimi począwszy od tej daty zagadnienia natury administracyjnej, może mniej związane z ustaleniem ram prawnych, w jakich przyszło polskiemu społeczeństwu żyć w latach 30-tych XIX wieku, natomiast bardziej bezpośrednio powiązane z zastaną konkretną rzeczywistością.

         Zachowanie radców stanu, pełne dyspozycyjności wobec zaborcy, nie nacechowane jednak było jakąś szczególną sprzedajnością czy, wyzywającą obojętnością dla sprawy narodowej. Nie zatracili oni również podstawowych więzi z narodem, który przyszło im reprezentować wobec najezdniczej władzy. Służąc Cesarzowi, członkowie Ogólnego Zgromadzenia nie stworzyli z Rady Stanu, samonapędzającej się, destruktywnej w swoim charakterze instytucji, gdzie nadmierna gorliwość w wypełnianiu powierzonych im obowiązków /głównie prawodawczych/ doprowadzić by w efekcie musiała do tego, iż sami Polacy mogliby przyczynić się w decydującym stopniu do owego - upragnionego przez wielkorosyjskich rządców - "zjednoczenia obu narodów". Idąc na ustępstwa, nie przekroczyli oni tej granicy, poza którą jest tylko słowo "zdrada".

            Brak podjęcia kreatywnej współpracy w dziele wynaradawiania ze strony członków II Rady Stanu /a przecież tego rodzaju organa przedstawicielskie utożsamiane były często w Polsce epoki konstytucyjnej z pojęciem narodu i narodowości/ uświadomił Cesarzowi i jego otoczeniu, iż podjęta próba dogłębnego i ostatecznego ujarzmienia narodu polskiego poprzez wprowadzenie go w spiralę samozagłady chybiła celu."

A tak sobe myślę, że tym ludzim zawdzięczamy to że nadal jesteśmy narodem.

Proszę mi nie przypisywać opinii, których nie wyrażam. Ja się nie zajmuję oceną epoki historycznej tylko dwoma ludzkimi przypadkami.
Przypominam, że zniszczenie i rabunek majątków zakonnych,w  tym wielkich bibliotek i całej działalności charytatywnej - zawdzięczamy operacji kasaty  zakonów zaplanowanej i dokonanej przez Stanisława Kostkę Potockiego (głownego inicjatora) i Stanisława Staszica (jeden z większych beneficjentów) w roku 1817. Papież umierający i niezbyt świadomy podpisał dokument w roku 1819. A tzw. Komisja Rządowa Wyznań i Oświecenia Publicznego wysłała  niejakiego Samuela Lindego (prezesa Konsystorza Ewangelicko-Augsburgskiego), żeby zrobił dokładną "inwentaryzację" klasztornych bibliotek i sobie "wypożyczył", co mu tam potrzeba. Zaginęły wtedy nie setki a tysiące bezcennych egzemplarzy książek i dokumentów kościelnych i państwowych.
To był "wkład lóż" w budowę podmiotu o nazwie Królestwo Kongresowe. Wojna otwarta z Kościołem Katolickim a carowi i cerkwi było to bardzo na rękę.
Stanisław Kostka napisał wiekopomne dzieło "Podróż do Ciemnogrodu". Cioteczka Kossakowska, opiekunka jego a również osławionego Franka i frankistów od cesarzowej Marii Teresy - dostała - order.

Stanisław Kostka Potocki i jego żona należeli do masonerii.
Przyznam, że nie znajduję na to żadnych usprawiedliwień.

PS. Książę Józef to kto? Jeśli książę Pepi, to zginął w nurtach Elstery i nie zdążył niczego zbudować w Królestwie Kongresowym.

Podejrzewam, że po wojnie to z Broniewskim w zniszczonej Warszawie - nikt uczciwy nie chciał się kolegować. Nikt nie zapomniał "czerwonego Lwowa" i wywózek na Sybir.  Ja wiem, że można pić bardzo dużo - ale na krótką metę, bo alkohol jednak ma skutki porażące dla mózgu. I w jego przypadku to widać. 
PS. Po wojnie to wszyscy chyba pili, bo a ) nawyk okupacyjny - obniżanie poziomu stressu, b) ucieczka od tego, co nastało czyli te wszystkie Bieruty i inne Wasilewskie. Koleżanka @Wiesława napisała notkę o Witosie i w tym zupełnie porażąjącą relację z pogrzebu. Uroczystości pogrzebowe z Mszą św. odbywały się w Bazylice Mariackiej, w kondukcie pogrzebowym kilku biskupów, dziesiątki księży i tysiące płaczących ludzi. A kiedy trumnę wynieśli z Bazyliki po Mszy św., to się okazało, że na Rynku już czeka towarzysz Bierut na podwyższeniu - i zaczyna mowę pogrzebową. I wtedy podobno wszystkie płacze ucichły i zapanowała martwa cisza. Ludzie sobie zdali sprawę z tego, że właśnie zapanowała TAKA władza. A chowają Prawdziwego Premiera RP.

Więc ten Broniewski to nie mógł mieć brania poza tym "zaklętym kręgiem" komunistycznym. On się nimi brzydził, ale uciekać nie miał dokąd.

o tak

Sorry - powinno być -  Ten już chcoiażby wkład jego [tj. Poniatowskiego] jestnieoceniony- zbudował poczucie domy w narodzie - czyli ogromnie wiele".

Piszę Pani o okresie rozbiorów i zaraz po  w ogromnym  uproszczeniu - naród to nie tylko generałowie, prosże wierzyć.

A na marginesie Zresztą nawet jesli Dąbrowski jadąc na wozie do Warszawy  19 listopada 1794 roku ( po rozwiazaniu  czy raczje ucieczce reszty wojska) swoją niemiecką polszczyną nabjał się z reszty kolegow ze wojować nie potrafią, to jednak stworzył te legiony i - kondotier czy nie - dał przykład.

Co do wynaradawiania - znowu problem  (poza fatalna polityką wybranych jednostek moskiewskich na Litwie jeszcze w czasach napoleońskich) wynaradawianie faktycznie i formalnie   zaczeło się dopiero po Powstaniu Listopadowym 

Nawet formalną datę o znaczeniu iście symbolicznym rozpoczęcia tego procesu można wskazać- Poza represjami walą z Katolicyzmem oraz likwidacją Unii)  to jest 1 stycznia 1836 roku, zniesienie nauczania w jezyku polskim w Witebsku i Mohylowie. to zreszą ogromny temat.

Co do samego  procesu wynaradawiania - pozwole zatem sobie zatem - dla kolejnegona dodanie kolejnej próby wyjasnienia - dodanie kolejnego cytatu

"Czym naprawdę kierowali się Car oraz - polecający opracowanie nowego prawodawstwa Turkułłowi i Starynkiewiczowi - Namiestnik, gdy zdecydowali się na krok tyleż spektakularny, co w swojej istocie niewiele zmieniający w praktyce sprawowania władzy, jakim było rozwiązanie II Rady Stanu Królestwa Polskiego, a co za tym idzie unicestwienie głównego ciała prawodawczego w Polsce?

            Oczywiście w pierwszym rzędzie nasuwa się powiązanie rozwiązania II Rady Stanu z konsekwentną realizacją zdecydowanej przez Mikołaja I polityki rusyfikacyjnej w odniesieniu do Królestwa Polskiego: tej dążności politycznej, która znalazła swoje potwierdzenie w umowie, zawartej na słynnym zjeździe trzech monarchów rozbiorowych we wrześniu roku 1833 w Munchengratz, umowie, mającej "położyć kres nadziejom polskim na odbudowanie państwa".

W tym zestawieniu fakt likwidacji Rady Stanu i Sądu Najwyższej Instancji, oraz ustanowienia w Warszawie, podległych rosyjskiemu Ministerstwu Sprawiedliwości, IX i X Departamentów Rządzącego Senatu stanowi jakby logiczne dopełnienie z dawna zaplanowanego ciągu wydarzeń, mających doprowadzić do całkowitej likwidacji wszelkich oznak odrębności Królestwa od Rosji.18

            Czy jednak w takim razie rola, jaka przypadła II Radzie Stanu była z góry przesądzona i pozbawiona większego znaczenia, a prowadzone w tej instytucji prace były jedynie rodzajem atrapy, mającej służyć uśpieniu Europy, godządzej się na pozostawienie Polski w okowach niewoli, byle tylko z zachowaniem jakiś pozorów samorządu?

            Przede wszystkim należy stwierdzić, iż /.../ powszechnie przyjęte przekonanie, jakoby Mikołaj I powołując po roku 1831 quasi - autonomiczne instytucje samorządowe w Królestwie Kongresowym, kierował się w swoich poczynaniach głównie względem na tzw. opinię publiczną Zachodu, nie do końca może sprostać krytyce.

Bardziej logicznym wytłumaczeniem tego paradoksu, jakim było równoczesne stosowanie w popowstaniowej Polsce ostrych środków represyjnych i tworzenie tam agend quasi - reprezentatywnych, jest związek idei powołania w Królestwie pewnych instytucji samorządowych /vide: II Rady Stanu/ z dalekosiężnymi założeniami polityki wielkorosyjskiej.

Powołanie w latach 1832-1833 quasi - reprezentatywych polskich agend rządowych stanowiło z formalnego punktu widzenia próbę podtrzymania linii politycznej, zainicjowanej w kwestii Królestwa Kongresowego przez Aleksandra I, dzięki której Rosja mogła się pokusić o potwierdzenie swojej pierwszoplanowej pozycji w Swiętym Przymierzu /przynajmniej na odcinku sprawy polskiej/.

Dopiero z chwilą ostatecznego zacieśnienia swoich związków z Prusami i Austrią /rok 1835/ nastąpiło widoczne ze strony rosyjskiej zmniejszenie zainteresowania próbą jakiegoś konstruktywnego /polubownego/ rozwiązania sprawy polskiej. Ponieważ taka właśnie próba mogła jedynie mieć miejsce na drodze ustawodawczej, zaniechanie jej przeprowadzenia musiało być siłą rzeczy najbardziej i najwcześniej widoczne w tych kręgach, które się ustawodawstwem w Królestwie zajmowały. I rzeczywiście, właśnie na ten okres przypada znaczące osłabienie prac Ogólnego Zgromadzenia Rady Stanu sensu stricte, rozumianego głównie jako ciało prawodawcze.

            Byłoby jednak błędem sądzić, iż powołanej w zgodzie z opracowanymi jeszcze w roku 1832 normami prawnymi II Radzie Stanu Car i jego Namiestnik przypisali jedynie rolę bezwolnej atrapy, pomocnej w wyrafinowanej grze politycznej, toczonej nie tyle o zachowanie stosownego image Rosji na Zachodzie, co raczej o próbę odtworzenia wiodącej pozycji w kwestii polskiej, przynajmniej i przede wszystkim wśród państw rozbiorowych.

Nie kwestionując obu tych aspektów powołania do życia II Rady Stanu Królestwa Polskiego, wolno stwierdzić, iż głównym założeniem leżącym u podstaw decyzji nominacyjnej Ogólnego Zgromadzenia było przeświadczenie o możliwości dogłębnego oddziaływania przez tą instytucję na społeczeństwo polskie./.../ "

Ps teksty są moje - z 1994 roku.

Najlepszy to ten bankier. Duże słowo dla zwykłego kasjera na pensji.

Broniewski to był w sumie biedny człowiek z mózgiem przeżartym przez alkohol. Na spotkania autorskie przychodził zalany w pestkę. Jak to przy chorobie alkoholowej musiał mieć robaka co go mocno gryzł.

A baby, które go wychowały - straszne.

Notka jest o postawach zdrajcy. Postawa zdrajcy czy zaprzańca, ma wymiar reakcji danego osobnika na dokonany wybór.

- Wyparcie – to jest postawa żony Broniewskiego. Ona chce tylko wygodnie przeżyć kolejne zakręty historii. Taka mała gapa która zawsze się załapie na sernik i herbatkę. Trzeba zauważy że tacy osobnicy znają swoje ograniczenia tzn. rozpiera ich ambicja ale i nie pchają się na pierwszą linię [wiedzą że pionierzy mają wysoką śmiertelność]. Nie dręczy ich sumienie i mają spokojne sny – zaprzaństwo przyszło im tak łatwo i tak naturalnie że dla nich to taka kolej rzeczy.

Praktycznie dobrze jest takich renegatów nie drażnić i obchodzić [bez okazywania nadmiernej niechęci] choć jest z nich jeden pożytek da się ich w potrzebie skorumpować, nie odmówią dóbr materialnych.

-Agresja – to jest postawa Grabowskiego. To jest częsta postawa bękartów , mieszańców. Agresja wobec tych wśród których przyszło żyć bo nowi Panowie nie do końca przyjmują łaszenie się nowego psa. Ta pogarda i atak wobec tych z którymi żyli rośnie jeżeli z drugie strony jest opór np. wykazywanie że praca wykonana dla swych nowych Panów jest niechlujna i nie do końca użyteczna. Dręczy ich sumienie że nowy Pan nie głaszcze – taki dyskomfort emocjonalny brak uwagi Pana.

Praktycznie dobrze jest wobec takich renegatów wykazywać się postawą agresywną – przyspiesza to ich zużycie emocjonalne i pogarsza stan psychofizyczny. Są co prawda pamiętliwi i będą chcieli zemsty ale nie ma innej racjonalnej linii obrony.

-Autoagresja – to jest postawa poety Broniewskiego. Ludzie którzy na zakrętach historii lub nawet w czasach spokoju dokonali zmiany strony [np. ideowe uwiedzenie, nie wytrzymali przemocy w tym fizycznej] – wiedzą co utracili. To ich dręczy sumienie i niespokojne spokojne sny – zaprzaństwo nie przyszło im tak łatwo i chcą za to karać samych siebie. Stąd też tak liczne u nich nałogi jak stosowane używki oraz inne formy aktywności na skraju szaleństwa [np. bieganie, akcje pomocowe]

Praktycznie dobrze jest takich ludzi unikać – gdy nie wiemy w jakiej są fazie [czy gdy rozpaczają nad zdradą czy gdy chcą udowodnić sobie jej sens] – mogą równie dobrze bezinteresownie pomóc jak zaszkodzić.

No właśnie. Wielkie dzięki za te wszystkie bardzo cenne informacje. Ale z tego trzeba zrobić koniecznie - notkę. Bo to jest okres najsłabiej chyba znany i analizowany w szkołach. Bo "jakiś taki nudny". Nudny nie był a wtedy się ustanawiały fundamenty zaborów i fundamenty samoobrony, głównie kulturalnej ale i majątkowej - tzw. narodu, czyli - polskiej szlachty.

No właśnie chyba niezbyt mi się udało wyrazić to, o co mi chodziło a chodziło mi właśnie o to. Wielkie dzięki za precyzyjne ustawienie problemu. A może kilku problemów. Niby wszyscy powtarzają stare przyszłowie "jaka mać,taka nać" i inne w rodzaju "niedaleko pada jabłko od jabłoni" ale obecnie chyba nie wszyscy zdają sobie sprawę z powagi tych ludowych starożytnych mądrości. Dziecko wychowuje się w domu i w określonym klimacie. Janina Kunig wychowała się w niemieckim domu. Ojciec był Niemcem a matka (akuszerka) również. Broniewskiemu ciągle wrzucano do komunistycznej biografii to "szlacheckie pochodzenie" i "patriotyczne tradycje" a jak poskrobać, to nigdzie nie ma żadnych konkretów o "patriotyźmie" tych przodków ale za to wyskoczył jakiś przodek oberzdrajca z kamaryli Króla Stasia,co w ślad za pryncypałem "zapisal się na poddanego Katarzyny". Ja nie oskarżam Broniewskiego za przodków, ale jest to bardzo ciekawe, że na przykład obaj okupanci wyrżnęli ziemianstwo polskie "do korzenia" do roku 1956 i zostały naprawdę resztki a zniknęła cała -cywilizacja, natomiast rodziny Branickich i Czartoryskich - jednak - ocalały. I "negocjują majątki".

Tak więc wielkie dzięki jeszcze raz. I prośba o linka do historii Gielgudziów.

To są bezcenne uwagi i analiza ważnego fragmentu dziejów ( jak napisałam, w tej epoce montowane były fundamenty polityczne i administracyjne zaborów oraz "wyłapywano" chętnych do kolaboracji) , więc byłoby bardzo ciekawe mieć taki tekst w  formie notki. Tego w szkołach nie uczą.

Wielkie dzięki.

Przyznam, że zupełnie oszałamiająca jest ta synteza psychologiczna. Wręcz genialna.  Ja nie mam najmniejszych kwalifikacji w tej dziedzinie i nie próbowałabym dokonywać jakiegoś "porządkowania postaw", ale ta klasyfikacja wydaje się trafiona - w punkt.

Chociaż u Broniewskiej zawsze zastanawiała mnie jej gorliwość w "wyznawaniu wiary" wchodząca w sferę grozy i śmieszności zarazem. Na pogrzebie córki zaintonowała nad trumną "Międzynarodówkę". W sumie nie opracowali jeszcze (chyba do dzisisiaj nie opracowali) - ateistycznej ceremonii pogrzebowej. Ale widzę w niej takie niemieckie dążenie do - doskonałości.  Jednak jej "koleżanki" nie zapędzały się tak daleko w przekuwanie teorii w praktykę, zwłaszcza w życiu osobistym.  Ale może się mylę.

Co do Grabowskiego i Broniewskiego - pełna zgoda.

Jeszcze raz wielkie dzięki.

https://chidusz.com/broniewski-wsiadz-w-dziewiatke-i-jedz-do-konca-na-gore-scopus/

"Broniewski lubił się podobno przedstawiać jako Polak, katolik, alkoholik."

"Wiedziano, że był więziony przez NKWD. Wiedziano, że był dzielnym więźniem, który w przeciwieństwie do innych (np. Aleksandra Wata) nikogo nie wydał. Owszem, utracił iluzję komunistycznego raju, ale nie wyrzekł się swoich przekonań socjalistycznych: Ja po prostu chcę wrócić do Polski, mniejsza o to, co będzie potem, pisał."

"Na jakimś przyjęciu Broniewski miał zaimprowizować wierszyk pod tytułem Mniejsza o to, w którym to deklarował między innymi, że jest mu głęboko obojętne, co jada na kolację prezydent Roosevelt, albo czy w Anglii jest demokracja – jedynie, co go obecnie interesuje, to jak najszybszy powrót do Polski: […] a potem niech mnie już zamkną, / potem niech mnie zniszczą, / a potem – niech już Sikorski / o Polsce stanowi z Kotem… / Ja po prostu chcę wrócić do Polski, / mniejsza o to, co będzie potem."

"Broniewski często szkodził sam sobie: o swoim dowódcy, generale Michale Tokarzewskim, ułożył następujący wierszyk: Wolę mieć na dupie czyrak, / wolę zamieszkiwać Irak, / wolę przegrać w każdym robrze, / wolę z „dwójką” być nie dobrze, / wolę w wacie nosić wała, / niż za wodza mieć Michała."

"Czytam Biblię, i te archaiczne awantury żydowskie bardzo mnie bawią: mentalność, można powiedzieć, hitlerowska! (sic!). Ale dużo legendy, dużo poezji, kiedy się żyje tutaj wśród potomków tego zarozumiałego plemienia, rozumie się więcej niż w Polsce. Nawet pejsy, tref i koszer."

https://www.tygodnikprzeglad.pl/polska-rewolucja/

"Włóczył się po pijanemu po knajpach we Lwowie i – pod okupacją sowiecką – recytował własną fraszkę: „Byłby Grunwald i Płowce, gdyby nie te bombowce, i gdyby nie te czołgi, które przyszły znad Wołgi”. A przecież środowiska polskie były inwigilowane przez policję polityczną. Broniewski od początku pobytu we Lwowie wysyłał sygnały, że nie zamierza zbytnio się spoufalać z władzami sowieckimi. Odmawiał współpracy z polskojęzycznym „Czerwonym Sztandarem”. Gazeta publikowała przedwojenne wiersze poety, ale nie chciała wydrukować napisanego już we Lwowie wiersza „Ze spuszczoną głową, powoli / Idzie żołnierz z niemieckiej niewoli”. Sowiecka cenzura dbała o dobre stosunki z nowym sojusznikiem. A Broniewski nie mógł się pogodzić z faktem, że jego jeszcze niedawno największy przyjaciel zawarł pakt ze śmiertelnym wrogiem Polski. Wierzę Watowi, gdy pisze, że Broniewski nie podpisał się pod deklaracją pisarzy polskich witających z radością tzw. zjednoczenie Ukrainy. Nazwisko poety zostało pod nią dopisane inną ręką. W końcu trafił do więzienia NKWD, najpierw na lwowskim Zamarstynowie, potem na Łubiance w Moskwie. Po raz kolejny historia zadrwiła z Broniewskiego. „Rewolucyjny poeta / ma zgnić w tym mamrze sowieckim? / Historio, przecież to nietakt”, pisał w więzieniu."

"tkwił na Bliskim Wschodzie. I nawet tam odczuł działanie cenzury – tym razem brytyjskiej, która czuwała, by Polacy nie narazili Londynu na pogorszenie stosunków z sojuszniczą od czerwca 1941 r. Rosją. Mimo to, jak wspominał Jerzy Giedroyc, kierownik wydziału prasy 2. korpusu, dzięki publikowanym wierszom Broniewskiego udawało się czasem przechytrzyć brytyjską cenzurę. Nie wyłapywała ona czytelnych dla polskich żołnierzy metafor – np. na temat Katynia: „A druga bomba – w grób smoleński! / Niechaj rycerze zmartwychwstaną / i świecąc każdy piersi raną, / świadectwo dadzą krwi męczeńskiej”."

Polskie Wojsko walnie przyczyniłio się  też do likwidacji drugiego na świecie kraju, tóry odważył nazwać się Najjaśniejszą Rzeczypospolitą  (Serenissima Republica di Venecia).

Z całym szacunkiem  - na ipoderabiliach raczej  skupmy się.... (żeby był jasne- też jestem przeciw zamienianiu kościołów w stajnie)

Jego kumpel w interesach w Argentynie niejaki Maksymilian Szymański z Końskich , w czasie okupacji wstąpił do Związku Walki Zbrojnej – został rozpoznany jako agent Gestapo i skazany na śmierć. Wyrok wykonano w 1942 r.

Pan Wojciech Zawadzki zadaje publicznie pytanie o możliwe przedwojenne związki Oscara Kuniga i Maksymiliana Szymańskiego – z niemieckim wywiadem.http://zeszytykombatanckie.pl/jak-rzadzil-i-zginal-zbrodniarz-z-konskich/

Argentyna

salon24, 2014,

https://rense.com/general32/jewsandwhiteslavery.htm

Pozwole sobie zauważyć że to po kalwinsku a nie po katolicku...

Mamy wolną wolę i to od nas zalezy jak zycie sobie ułozymy. vide "ostatni żyd z Węgrowa...

proszę bardzo :)

http://ainolatak.szkolanawigatorow.pl/czy-john-giegud-gra-w-sztuce-listopadowej-a-pani-tey-uczya-wuefu-na-litwie

Oczywiście, że mamy wolną wolę, żeby wyzbywać się zła. Każdy, bez względu na okoliczności.

Ale właśnie o tym rozmawiamy, że przez fakt, że to właśnie wzorce rodzinne często w naturalny sposób się powtarza, bo jest pokusa i większa łatwość, by skorzystać z wypracowanej przez rodzinę i przodków drogi, mimo, że jest to zla droga (nawet jeśli mówimy tylko o porzuceniu wybranych wartości, czy wybiórczego podejścia do np. uczciwości, odpowiedzialnosci, poczucia przywiązania do społecznosci, czy stania ponad prawem). I to nie ma wiele wspólnego z kalwinizmem, w tym kontekscie.

Republika Wenecka żerowała parę wieków na Cesarstwie Bizantyjskim a w kluczowym momencie - obrony przez Turkami - odmówiła wszelkiej pomocy, a miała czym bronić. Ale wtedy już była handlowo skumana z Turkami i z Mamelukami w  Egipcie. I Cesarstwo Bizantyjskie upadło i poszło pod muzułmański but.
Kiedy Portugalczycy dopłynąli woków Afryki do Wybrzeża Malabarskiego i wepnęli się "między wódkę i zakąskę" w handlu pieprzem z Indyj czyli chcieli "na trzeciego" handlować obok Wenecjan i Mameluków, to Wenecjanie dostarczyli Mamelukom, którzy własnej floty nie mieli - swoje statki i okręty wojenne plus inżynierów i majstrów - do portu w Aleksandrii, gdzie zostały te statki rozebrane na części i załadowane na wielbłądy i przewiezione lądem do portu na Morzu Czerwonym, gdzie Wenecjanie złożyli je na nowo. Te statki i okręty zostały użyte przeciwko Portugalczykom. Nie pamiętam, czy były użyte w głównej bitwie tej epoki - pod Diu (chyba 1509), w której Portugalczycy dysponujący mniejszymi siłami - pokonali połączone siły islamsko-indyjskie (ale nie całe indyjskie, bo sami mieli sojusze z innymi władcami Wybrzeża Malabarskiego) - w taki sposób, że muzułmanie zniknęli  z tras morskich między Indiami a Afryką Wschodnią.

Wenecja miała wg dzisiejszych standardów tzw. pragmatyczne podejście a było nim - utrzymanie monopolu w handlu pieprzem i innymi przyprawami, który zapewniał im bajeczne bogactwo. Kilkakrotnie byli ekskomunikowani przez papieży za te "nieświęte sojusze".

A co tam złego zrobili Chorwaci? Może to jakieś wojenne porachunki plus sprawy terytorialne. Włochom odebrano po II WW jakieś terytoria na korzyść Jugosławii.  Ale nie znam tematu.

Owszem, to wszystko prawda - niemniej były w przeszłości bardzo silne związki polsko-weneckie,  a tu taki ambaras....i taki sam los......

Jedyny "związek polsko wenecki", jaki znam, to Casanova spłacający jakieś długi karciane Króla Stasia:))) Nie znam wątku "związków polsko weneckich". Węgry miały w swoim czasie bardzo bliskie, bo graniczne stosunki z Wenecją:)))  W swoim czasie bardzo smutno skończyła w tamtych okolicach Elżbieta Bośniaczka, matka Królowej Jadwigi Andegaweńskiej. W jakimś zamku nad Adriatykiem była z córką Marią przetrzymywana w areszcie przez przeciwników politycznych a Wenecja oblegała zamek. Ale Elżbiety nie dało się uratować, bo została zamordowana przez przeciwników politycznych.

Pomyliłem się, myślałem, że ma Pani na myśli, że ona zaprojektowała TO godło.

wcześniej tu: Materyały do historyi Jagiellonów z archiwów weneckich, wyd. A. Cieszkowski, cz. 1:
1411-1424, „Roczniki Towarzystwa Przyjació[ Nauk Poznańskiego" 15 /1887

A no właśnie. Tego godła czyli godła II RP  -  nie da się nazwać "kuricą"  a tak nazywane było  godło Broniewskiej przez Polaków od początku.

Czyli przypadek Oscara Kuniga to nie był przypadek jednostkowy. To była cała armia ludzi z doskonałym rozpoznaniem terenu, miejscowej ludności ze szczególnym uwzględnieniem - elit i oczywiście - rozpoznaniem spraw wojskowych. A także - rozpoznaniem spraw żydowskich w różnych aspektach. Np. w aspekcie majątkowym. Rabunki i wymuszenia dokonywane przez Niemców etnicznych, którzy zamieszkiwali Polskę przed 1 września 1939 r. - to temat na bardzo grubą książkę. A to wszystko idzie teraz na rachunek - Polaków. I 'płaccie 300 mld USD".

Poddanie się Kaffy Polsce i pożniejszy brak wsparcia tego miasdta z poslkiej strony to jedna z ciemniejszych kart naszej historii - ale to Genua

Król prowadził wojnę z Zakonem a tzw. południowo wschodnie województwa sięgające Morza Czarnego - pozostawały bez ochrony. Jagiellonowie byli o tyle gramotni, o ile ich panowie małopolscy - ustawili do gry. Sami z siebie raczej nie błyskali intelektem.
 Rzeczywiście - to była Genua. Ale co do strategii i taktyki państwowej to była taka sama republika morska - jak Republika Wenecka. W sumie - główny konkurent w okolicy.

Pomijanie czy omijanie milczeniem w badaniach naukowych jakiejś grupy/mniejszości narodowej w ilości przekraczającej setki tysięcy (Niemców żyło w II RP chyba znacznie więcej niż milion)  w przypadku poszukiwania winnych zbrodni o wielkich rozmiarach - to jest nie tylko "błąd" to jest - fałszerstwo naukowe.
Temat "kozła ofiarnego"w tym przypadku ma o tyle zastosowanie, że Polacy zostali wyznaczeni do zapłacenia faktury na 300 mld USD i  dlatego wszyscy inni mieszkańcy ziem nad Wisłą niż Polacy - w okresie 1939-1945 czyli Niemcy, Ukraińcy, Litwini i Białorusini z jednostek kolaboranckich - muszą być "wygumkowani".

Dlatego też, jak rozumiem, towarzyszka Janina Broniewska - nie ma tatusia w oficjalnej "narracji", bo to by całkowicie zakłócało przekaz: zła antysemicka prawica polska, dobrzy komuniści ratujący Żydów.

''W 1931 roku mniejszość niemiecka liczyła w II RP 750.000 osób (2,3% populacji ...''

W tej liczbie nie ma tych którzy ''przypomnieli sobie'' o korzeniach już powkroczeniu Wehrmachtu.

Dzięki za info. Czyli nie pomyliłam się co do skali. Do tego należy dodać ponad 1 milion Niemców tzw. przesiedleńców czy "osadników", którzy zostali przysłani na tereny okupowanej Polski na podstawie tajnego załącznika do Paktu Ribentropp Mołotow z krajów, które sobie wziął wujek Stalin, np. z krajów bałtyckich i Rumunii. Takim sposobem w Zamojskiem urodził się przyszły Prezydent Bundesrepubliki, bo jego tatko przyjechał w jedną furmankę z Rumunii. A uciekał w cztery furmanki wyładowane po brzegi w 1944. Oczywiscie wcześniej poprzedni właściciele Polacy - wylądowali w obozach w tym, w czym stali. Większość wymarła z zimna i głodu a obozy tymczasowe zostały polikwidowane przez  Niemców żeby pozacierać ślady.  Tak więc było ich tutaj wystarczająco dużo, żeby mieszać.  No i zostały przysłane całe dywizje różnych niemieckich "służb porządkowych" i innych Einsatzgruppen.

to są dane poza GG i na 1931

Volksliste w kategoriach I-II na ziemiach włączonych do Rzeszy szacuje się na ok miliona osób,  kat III-IV około 2 milionów. Podział na typ DVL ma wielkie znaczenie, stąd rozdzielam. Na terenie GG około (tu szacunki znacznie trudniejsze) 20-50 tys + 50-100 tysięcy. Do tego należałoby dodać

* obywateli niemieckich (DVL była dla tych, którzy obywatelstwa niemieckiego przed wojną nie mieli),

* tych, którzy aktywnie współpracowali z niemieckimi władzami, a na DVL "szans wielkich nie mieli" - Jüdischer Ordnungsdienst, inne mniejszości

a przy wyliczaniu proporcji należy uwzględnić ubytek mianownika w stosunku do 1931 czy 1938, tj zamordowanie, migracje na wschód, osadzenie Polaków w obozach (także jenieckich), służbę w PSZ, wysiedlenie do pracy niewolniczej etc

Czyli w okresie 1940-1945 to znacznie więcej niż 750 000 , i zdrugiej strony znacznie mniej niż 35 milionów w mianowniku. Nie 750/32 000 (ok 2%), bardziej 1500/22000-30000 (5%) lub więcej, a ważąc możliwościami aktywności...

PaczPani, jak to rzeczywistość zmienia historię... Bo na studiach mieliśmy bardzo dużo o V kolumnie i o Selbstschutzu. Owszem głównie na Pomorzu, bo uniwersytet był w Toruniu. No i wtedy nikt o agresji tych tutejszych /na Pomorzu/ Niemców wobec Żydów nie nauczał, a nauczano o agresji wobec Polaków. Skądinąd żyli wtedy Polacy, którzy doskonale te czasy straszne pamiętali. Historię zmienia się pod aktualny strychulec po wymarciu pokolenia świadków. 

Bezcenną zasługą Gospodarza i PT Nawigatorów jest odkopywanie zakłamanej historii. 

Wiem, że o małżonkę, alem nie strzymała co do małżonka. Bo on mnie wqrza niemożebnie!

On jest żywym przykładem tego, czym była II RP, w której owe małżeńskie trójkąty i czworokąty były wręcz modne. No i rozpustnik i pijak tworzy "małżeńskie stadło" z dziewuszyskiem najgorszego autoramentu a potem "pisze tragiczne wiersze i bardzo kocha córkę". Z tego, co wiem o chorobie alkoholowej, a trochę wiem, bo byłam na specjalnych kursach u świętych zakonników w Zakroczymiu, to alkoholicy wytracają z czasem zupełnie tzw. uczucia wyższe. Przestają liczyć się z uczuciami otoczenia, bo "matką, córką i kochanką - jest tylko wódka. A on cały czas nic, tylko "kocha córkę". To chyb też fragment "kultu poety" wytworzony już po śmierci.

Reportaż o problemach Broniewskiego czy generalnie o "związkach emocjonalnych wielkiego poety"? Ja pamiętam tylko odcinek z serii "Errata do biografii" pt. Władysław Broniewski (link poniżej) a poza tym na temat Janiny Broniewskiej napisała Joanna Siedlecka. Chodziło m.in o okoliczności tajemniczej śmierci córki Anki.

https://www.youtube.com/watch?v=TEbtPQC_how

"Pan Bog nierychliwy ale"

ta Volkslista wyszla im bokiem, bo w 1944r z tej listy brali juz wszystkich -tez 16latkow do Wehrmachtu -na front wschodni!

Dzięki za miłe słowa i za informacje o dwóch dodatkowych infamisach. Jakoś chłopkowi Jóźwiakowi lżej mi wybaczyć ( oczywiście niezupełnie) ,  bo on był prosty i niegramotny "partyzant" ale już Michał Rola Żymierski to miał przed wojną tzw. incydent z gaz-maskami.

To były bardzo znamienne zdrady, które teoretycznie miały wynikać z wyborów ideologicznych a faktycznie wynikały ze strachu o życie lub z innych niezbyt chwalebnych pobudek.
 

"Janina Kunig, absolwentka Państwowego Żeńskiego Gimnazjum im. Anny Jagiellonki (...)przez lewicowe harcerstwo, które tworzyło się na jej oczach, już jako uczennica angażowała się politycznie. Na tej drodze spotkała Inkę (Halinę) Koszutską, koleżanką ze szkoły. Obie założyły własną drużynę, której siedziba mieściła się w Zakładzie Wodoleczniczym w parku (dawnej hydropatii, dzisiejsze przedszkole).(...)  Odpowiednich lektur przyjaciółkom dostarczał Józef, starszy brat Haliny. Wymienieni Koszutscy po wojnie staną po stronie nowej władzy: Bronisław przez trzy lata będzie piastował urząd prezydenta Kalisza („czerwony prezydent”), Józef zostanie ambasadorem Polski Ludowej w Szwecji i Szwajcarii, Halina wyjdzie za gorliwego wyznawcę stalinizmu i poprowadzi popularny tygodnik dla kobiet „Przyjaciółka”.
Wróćmy jednak do międzywojnia. Koszutscy mają dom na Pólku, gdzie trwają gorące dyskusje światopoglądowe. W latach 20. wśród gości pojawi się narzeczony Janiny, Broniewski. Małżeństwo zostanie zawarte także w Kaliszu. Młodzi, obydwoje niewierzący, o pomoc poproszą człowieka mądrego – Edwarda Wende, zasłużonego pastora Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Kaliszu. Możliwości zawarcia aktu cywilnego przedwojenne państwo nie przewidywało.
Z małą Anką Broniewscy spędzą jedno szczęśliwe lato w Słonecznej pod Kaliszem. Codzienność w Warszawie się nie układała. Małżeństwo formalnie zostanie rozwiązane. Od tej chwili najczęstszym gościem w Kaliszu będzie Anka, zostawiana pod opieką babci.
Mimo rozwodu nitki losu Janiny i Władysława, połączone obecnością ukochanej córki, nigdy do końca się nie rozplątały.

Idąc swoimi drogami, oboje ułożyli sobie życie: ona z Romualdem Gadomskim, komunistą, on z Marią Zarębińską, aktorką. Anka została przy matce. Broniewski stał się ojcem także dla córki Marii, małej Marii (Majki). Pary zamieszkały… w jednym domu na Żoliborzu. – To było kilka bardzo szczęśliwych miesięcy. Oni mieszkali na górze, my na parterze. Myśmy bardzo się przyjaźniły z Anką – wspomina Maria Broniewska-Pijanowska. "

http://www.zyciekalisza.pl/?str=82&id=150411

Dzięki za przywołanie ważnego kawałka historii. Takie momenty i wydarzenia pokazują, że usnięcie towarzysza I sekretarza Gierka było przygotowywane przez jakieś komunistyczne "deep state" z wykorzystaniem uniesień duchowych polskich katolików po wyborze polskiego Kardynała na Papieża i po pierwszej pielgrzymce Św. Jana Pawła II w PRL.  Dopiero po latach działacze I "S" zaczęli sobie zadawać pytania w rodzaju "kto pierwszy rzucił kotlet na podłogę w stołówce w Świdniku". Wyszło na to, że ta "najpierwsza grupa inicjatywna" składała się z robotników - członków PZPR albo jakiegoś ORMO. Zjawisko bardzo rzadkie wśród robotników. Ale ludzie dali się na to nabrać a za kilka miesięcy były wieloletni II sekretarz PZPR na UW - był witany na KUL jako "nasz człowiek, wielki patriota polski". Wiem, bo tam byłam.

A potem poszło gładko. Każdy wyróżniający się działacz z tzw. fabryki - miał przy sobie jakiegoś "doradcę", przypadkiem np. doktora prawa z miejscowego komunistycznego uniwersytetu, koniecznie członka PZPR.  Ale jak w jakimś amoku - przełykaliśmy te "kontrowersyjne sytuacje".

Gierka obalili, solidarnościowców policzyli i poselekcjonowali a następnie - nieprzekupnych i niezwiązanych rodzinnie z nomenklaturą centralną - odseparowali a nowa, druga "S" - została zbudowana "od góry". Resztę znamy i nic nie powinno dziwić.